Thursday, November 17, 2016

දෛවය

'''-දෛවය-'''
"සදනි.. කෝ මේකි.. ගිහිං අර වලං ටික හෝදලා දාපං.. හැමදාම හවස් වෙද්දි මං උබට ඇගිල්ලෙන් ඇනලා කියන්න ඕනෙද.."
මා ගමන් ගනිමින් සිටියේ නිශාන්ත මාමලාගේ නිවසටයි. තම කුඩම්මාගේ කෑ ගැසීමෙන් පසු දොලොස් හැවිරිදි සදනි වලං මැස්ස වෙත ගමන් ගත්තේත් මා කඩුල්ලෙන් එම නිවස වෙත පියමැන්නේත් එකවිටයි.
"අක්කෙ නිශාන්ත මාමා ඉන්නවද.."
මා විමසුවෙමි.
නෑකමින් නිශාන්ත මට මාමා වූවත් අප අතර පැවතුනේ අවුරුදු දහයක පමන පරතරයකි.. නෑකම නිසා මා ඔහුට මාමා කියූවත් ඔහුගේ බිරිදට අක්කා කියන්නට පුරුදුව සිටියෙමි..  
"දැනුයි හේනට ගියෙ නංගියෙ.. මොකක් හරි පනිවිඩයක්ද.. "
"ඔව් අක්කෙ.. අප්පච්චි කියන්නෙයි කිව්වා මාමට ඒ පැත්තෙ ඇවිත් යන්න කියන්න කියලා.. "
"සදනි , අක්කට තේකක් හදන්න දුවේ..
එන්න නංගියෙ ගෙට.."
මොහොතකට පෙර සදනිට වැරෙන් බනිමින් සිටි මල්කාන්ති අක්කා මා ඉදිරිපිට සදනිට කරුණාවන්ත වූ අයුරු මා විශ්මයෙන් බලා සිටියෙමි.
"නෑ අක්කෙ.. මම යන්නම්.. මේ කුරුණෑගල ගිහින් එන ගමන්. අද එක්සෑම් එකක් තිබුනා. හැන්දැවෙන්න කලින් නා ගන්න යන්න ඕනෙ. යන්නම් අක්කෙ.. සදනි මං යනවා හොදේ.. "
මා දෙවැටින් නිවස දෙසට ගමන් ගත්තෙමි..
මල්කාන්ති අක්කා නිශාන්ත මාමා  ගේ දෙවන බිරිදයි. පළමු විවාහයේ බිරිද කුසුම් ය. මා ඇයට මිතුරියක් සහෝදරියක් තරමට සමීප වූයේ ඇය අපට දහම් පාසලේ ඉගැන්වීම් කරන කාලයේ සිටයි..
කුසුම් අක්කා ට සදනිව ලැබෙන්නට  සිටින කාලයේ සිදුවීමක් මට සදනි දකින සෑම මොහොතකම සිහියට නැගේ..
දිනක් කුසුම් අක්කාත් මමත් ඔයේ නාගෙන පැමිනෙන විට තදින් වැසි වැටෙන්නට පටන් ගත්තේය.. අප නුග ගස සෙවනට වීමු.. කුසුම් අක්කා තුවාය තම බදවටා ඔතා ගත්තා ය..
"ඒ මොකෝ.."
මා විමසුවෙමි..
"පැටියට සීතල වෙන නිසා.."
මෙලොව එළිය නුදුටු බිළිඳිය ගැන සෙනෙහසකින් ඇය කියන්නීය..
ඒ උනුසුම... ඒ ආදරය... මෙලොව එලිය දුටු දිනයේ සිට මවගෙන් ලබන්නට තරම් සදනි වාසනාවන්ත නුවූයේ ය.. සදනිව ලෝකයට බිහි කර කුසුම් අක්කා සදහටම තම දෑස් පියාගෙන තිබුනේ ය..
ඒ සිදුවීමෙන් වසරක් ගෙවෙන්නටත් පෙර නිශාන්ත මාමා මල්කාන්ති අක්කා නිවසට කැන්දාගෙන ආවේ ය..
ඔහු එසේ ඉක්මන් වූයේ සදනි ට මවක් නොමැති අඩුව දැනුන නිසාද නැතහොත් ඔහුට බි‍රිදක් නොමැති අඩුව දැනුන නිසාද යන්න මා නොදනිමි..
කෙසේ නමුත් ඉන්පසු සදනි පුංචි සින්ඩරෙල්ලා කෙනෙකු තරමට අසරණ විය.. කුඩම්මාගේ මෙන්ම කුඩා සොයුරන් දෙදෙනාගේත් සොයුරියගේත් වැඩපල ඈ අද ඉටු කරයි..
එදා කුසුම් අක්කා දහම් පාසලේ මට ඉගැන්වූවා ය.. අද සදනිගේ  පන්තියට උගන්වන්නේ මා ය..
දිනක් සදනි මල්ලීත් නංගීත් දහම් පාසලට ඇරලවා ආපසු යන්නට හැරෙනු මා දුටුවෙමි..
"සදනි.. පුතේ මොකෝ අද දහම් පාසල් එන්නෙ නැත්ද.. "
මා ඇසුවෙමි.
"චූටි මල්ලිගෙ වැඩ තනියම කර ගන්න බෑනෙ අක්කි පුංචි අම්මට.. මට කිව්වා මල්ලිවයි නංගිවයි ඇරලවලා ඉක්මන්ට එන්න කියලා.."
පුංචි අම්මා කුමක් කියුවත් ඇය අහිතකින් තොරව සියල්ල ඉටු කරයි..
අම්මා හිටියනම්.. දෑස් කදුලෙන් පිරෙමින් එසේ සිතෙන්නේ ඇයට නොවේ ඇයව එසේ දකින මටයි..
මා නිවසට ගොඩ වූයේ සදනි පිළිබද අතීත මතක වල මගේ මතකය සැරිසරත්දීමයි..
"දෝණි මොකද ලොකු කල්පනාවක..  විභාගෙ අමාරු වුනාද.. ඔන්න ඔයාට ලියුමක් ආවා. මේසෙ උඩ තියා ඇති මං."
අම්මා කියුවා ය..
මා කාමරයට ගොස් ලියුම විවෘත කලෙමි..
"අම්මේ!!! මට පත්වීමක් හම්බවෙලා අනුරාධපුර සෙන්ට්‍රල් එකට. "
මා ප්‍රීතියෙන් කෑ ගැසුවෙමි.
නමුත් අම්මාගේ මුහුනෙහි එතරම් සතුටක් තිබුනේ නැත..
"අනුරාධපුර..  සුළුපටු දුරක්ද දෝණි. ඕක හදා ගන්න බැරිවෙයිද.. කුරුණෑගල ට වත් නං කමක් නෑ. "
"අනේ අම්මෙ.. අවුරුදු පහක් හයක්  විතරනෙ. ඊට පස්සෙ හදා ගන්න පුලුවනි.. මගේ නං අකමැත්තක් නෑ.."
අප්පච්චීත් අම්මා මෙන් මදක් අකමැත්තෙන් කථා කලේය.. පවුලේ එකම දරුවා වූ බැවින් මා ඈතකට යාම ඔවුන් දෙදෙනාටම දරා ගත නොහැක.
එදින රාත්‍රියේත් මගේ මනසේ පැවතුනේ සදනි පිළිබඳ සිතුවිලියි.. සදනි ඉගෙනීමට කුඩා කල පටන්ම දක්ශ ය. ශිෂ්‍යත්වය ඉහලින්ම සමත් වුවත් ඇයව කුරුණෑගල පාසලකට ඇතුලත් කිරීමට වත් ශාන්ත  මාමාට වුවමනාවක් නොවූයේ ය. ඔහු සෑම විටම මල්කාන්ති අක්කා විසින් හසුරවන රූකඩයක් ලෙස මා දුටුවෙමි.
නිශාන්ත.. කෙල්ල ඉහලින් විභාගෙ පාස් වෙලා තියෙන එකේ හොද ඉස්කෝලෙකට දාන්න ඕනෙ නේද.. අපේ දෝනි ගියපු ඉස්කෝලෙට දාගත්තැහැකිනෙ ඉහලම ලකුනු හින්දා.."
වරක් අප්පච්චි  නිශාන්ත  මාමාට කියනු මා අසා සිටියෙමි..
"කොයි ඉස්කෝලෙත් කරන්නෙ උගන්නන එකනෙ මාමෙ.. ඔන්න ඔහෙ ගමේ ඉස්කෝලෙටම ගියපුවාවෙ."
ඔහු එයින් මඟ හැරියේ එසේය..
මා අම්මා සමග මේ පිළිබඳ කථා කල මොහොතේ අම්මා මෙසේ කියුවා ය..
"කෙල්ලගෙ ඉගෙන ගන්න එක කඩාකප්පල් වෙනවා ඔය පුංචි අම්මට බැල මෙහෙවරකං කර කර ඉදලා. අරකිටත් මොකද වදනවා විතරයි ඒකිගෙ පොඩි එවුං ටික බලා කියා ගන්නෙ වැඩ කරවගන්නෙ මේ පොඩි කෙල්ලගෙන්.. "
"අම්මෙ.. මට මෙහෙම දෙයක් හිතුනා.. මම සදනිව එහෙ අරන් යන්නද.. හොඳට උගන්නන්න පුලුවං මම ළග තියාගෙන.. "
"දෝනිට පිස්සුද.. අම්මත් නැති දුක් විදින දරුවා තමයි.. එහෙමයි කියලා.. ගෑනු දරුවෙක්ගෙ වගකීමක් දරන්න පුලුවංද දෝණිට තනියම.. අනික ඒ මිනිස්සු එවාවිද ලමයව.. ඔන්න ඔය අදහස අත්තැරලා දාන්න.. "
"මං නිශාන්ත  මාමව කොහොම හරි කැමති කරව ගන්නම්කො.. කුසුම් අක්කා වෙනුවෙන් මට ඒක කරන්න ඕනෙ අම්මෙ.."
මා පැවසූ පමනින් නිශාන්ත මාමා එතරම්  කැමැත්ත දැක්වූයේ නැත.
"අනේ මන්දා අපෙ මල්කාන්ති කැමති වෙයිද කියලා.. එයාට කෙල්ලව නැතුව බෑනෙ."
අනේ එයාගෙ ආදරේ.. වැඩකරව ගන්න තමයි කෙල්ලව නැතුව බැරි ඇත්තෙ.
මා මුවට පැමිනි දේ නොකීවෙමි.
"සදනිගෙ වියදම් ඔක්කොමත් මම බලා ගන්නම් මාමෙ.. "
"අනේ මන්දා.. "
අවසානයේ දී මාමාගේ කැමැත්ත ලබා ගැනීමට මට හැකි විය..
සදනිගේ අනාගතය පිළිබඳ දහසකුත් සුබ සිහින මගේ සිතේ පිරෙන්නට පටන් ගත්තේය..
කෙල්ලට හොදට උගන්නනවා මම.. හොද තැනකට ගේනවා.. කුසුම් අක්කත් ඉන්න තැනක ඉදන් සතුටු වෙයි..
සදනිව කුරුණෑගල ගෙන ගොස් අලුත් පාසලට අවශ්‍ය පොත්, සපත්තු, බෑගය ඒ සියල්ල ගෙන දුන්නෙමි.. යුනිෆෝම් දෙකක්ද මසා දුන්නෙමි..
අනුරාධපුර යන දිනට පෙර දිනයේම සදනිව අපේ ගෙදරම නවත්වා ගත්තේ උදෑසනින්ම පිටත් විය යුතු නිසායි..
මගේ මෙන්ම සදනිගේ සිතත් අලුත් බලාපොරොත්තු වලින් පිරී ඇති බව මා දනිමි.
අප පාන්දර බසයෙන් කුරුණෑගල ට පිටත් වූයෙමු.. කුරුණෑගල බස්නැවතුමෙන් අනුරාධපුර බසයකට ගොඩ වී සිටියෙමු..
තව පැය බාගෙකින් පිටත් වෙනවා..
කන්ඩක්ටර් කියනු මට ඇසුනි..
මද වේලාවක් එසේ සිටින විට ඉදිරි දොරෙන් මතුවී අවට බලන මුහුනක් හදිසියේ මගේ නෙත ගැටුනි..
නිශාන්ත  මාමා!!
අපව පාන්දර බසයට ගොඩ කරන විට වත් නොපැමිනුන මිනිසා මෙතැන. ඔහු අපව දැක අප දෙසට ආවේය..
"මාමෙ.. මාමා මෙහෙ? "
මා විමතියෙන් ප්‍රශ්න කලෙමි..
"කෙල්ලව යවලා බැහැ දුවේ.. රට රාජ්ජ අල්ලන ඕන නෑ මේකි.  ඔන්න ඔහෙ එහෙ පුලුවං හැටියකට ඉගෙන ගත්තාවෙ.. "
අස්වීම් සහතිකයත් ගත් පසු.. සියල්ල සූදානම් වී තිබුන පසුත් නැවත සදනිව ගමට යැවීමට..?
"මාමෙ.. මේ හැම දේම ලෑස්ති කරාට පස්සෙත් සදනිව ආපහු ගමට ගෙනියන්න.. මාමෙ කුසුම් අක්ක හීන දැක්කෙත් දරුවව හොදට උගන්නන්න.. එදා ඉදන් අක්කා ළගම හිටපු මම ඒක හොදට දන්නවා.. සදනි ගොඩක් දක්ශ දරුවෙක්. මාමට තේරෙන්නැද්ද ඒ ගෙදර අර පොඩි දරුවො රංචුවකගෙ වැඩ කරන ගමන් සදනිට එයාගෙ ඉගෙන ගන්න වැඩ හරියට කර ගන්න බෑ කියලා.. "
හිතට ආ ආවේගයෙන්ම මම පැහැදිලි කලෙමි. බසයේ වූ කිහිප දෙනාත් අප දෙස හැරි හැරී බලනු මා දුටුවෙමි.
ඔහු කිසිවක් තේරුම් ගත්තේ නැත. සදනිව ආපසු ගෙන යාමට අවශ්‍ය බවම කියා සිටියේ ය.  මේ කථා කරන්නේ නිශාන්ත  මාමා නොව මල්කාන්‍ති බව මා දනිමි.
මටත් බල කල යුතු සීමාවක් ඇති බව මා තේරුම් ගතිමි.. දරුවා ඉල්ලන්නේ ඇගේ පියායි. මට බලෙන් සදනිව රැගෙන යා නොහැකිය.
සදනිගේ කුඩා දෑස් වල තිබුනු දීප්තිය නිවී කුඩා කදුලු බිදු සිරවී තිබෙනු මා හොදින් දුටුවෙමි. ඇගේ සිත තුල වූ අනාගත සිහින එලෙස බිදී ගියේය..
අවසානයේ මාමා සදනිවත් රැගෙන බසයෙන් බැස ගියේය.. එදෙස බලා සිටි මගේ දෙනෙත් වලින් කදුලු කැට කඩා වැටෙනු මට දැනිනි..
"දුක් වෙන්න එපා දුවේ.. ඒක ඒ ළමයගෙ දෛවය වෙන්න ඇති.. "
අප පිටිපස අසුනේ සිට සිදුවූ සියල්ල දෙස බලා සිටි මැදිවියේ මිනිසා කියනු මට ඇසිනි..
*****************************
(සමාප්තයි.)

No comments:

Post a Comment