රංවලව්වේ දිනපොත.

දඩාං!!

ජනෙල් පියන් හඩ නඟමින් වැසෙන්නේ තද වර්ෂාව සමගින් ඇති වූ සුළං පහරවල් නිසා ය.. පැරණි තාලයේ විශාල නිවසක ඉදිරි දොරින් මා ඇතුල් වී සිටින්නෙමි. වැසිකඩ පිරි සීතල සුළඟ, ගතෙහි හිරිගඩු නැංවීමට සමත් ය. ඉදිරි දොරෙන් ඇතුල් වූ විටම පෙනෙන්නේ පිටුපස දොරයි. දොර ජනෙල් සියල්ල ඇර දමා තිබුනත් පෙනෙන්නට කිසිවෙකුත් නැත. 

මගේ දෙපා ඉබේටම ඇදී ගියේ පසෙක තිබූ දැවමය මේසය වෙතටයි. එහි වූ ලාච්චුව විවර කිරීමට මට අවශ්‍ය බව හැඟිනි. එහෙත් හේතුව මම නොදනිමි. මා එය ඇරීමට උත්සහ කරන විටම.. මහා බියකරු යමක් සිදුවන්නට යන බව මට දැනුනි.. ප්‍රපාතයක සිට පහතට ඇද වැටෙන්නාක් මෙන් හැඟීමක්! මා කෑ ගසමි. නමුත් කිසිදු හඩක් පිට නොවෙයි.. එවිටම මා ඒ සිහිනයෙන් අවදි වේ..

"අක්කී.., ආයෙමත් අර හීනෙම දැක්කද.. "

මා මෙසේ බිය වී අවදි වීම නංගී ට අරුමයක් නොවේ.. මේ හීනය මා දැක ඇති වාර ගනන කොපමන දැයි මට කිව හැකි නොවේ.. එහි ආරම්භය මට වයස දොලහේ සිට..නැහැ.. ඊටත් පෙර සිට විය යුතුයි.. 

පාඩම් කරමින් සිටි නංගී වතුර වීදුරුවක් මවෙතට ගෙන ආවා ය. මා එය එක හුස්මට බී අවසන් කලෙමි.

"අපේ සීඅයිඩී මස්සිනාව මැරි කරාට පස්සෙ වත් ඔය මනස්ගාත ඔයාගෙ හිතෙන් යාවි.."

ඇය සිනාසෙමින් කියන්නීය.

මෙය මනස්ගාතයක්ද.. නැත. ඇත්තටම එවැනි නිවසක් ඇත්ද.. සොයා යාමටවත් ඒ කොහේ දැයි මා දන්නේ නැත.. හැමදාමත් පෙනෙන එකම සිදුවීමෙහි තේරුම කුමක්ද..

සීඅයිඩී මස්සිනා.. මගේ මුවට තුනී සිනාවක් නැගේ. නංගී කියන්නේ දිනුක ගැනයි. අම්මාත් අප්පච්චීත් ගෙන ආ යෝජනා අතරින් මගේ සිත ගත්තේ ඔහුයි.. ඔහු වෘත්තියෙන් සීඅයිඩී නිලධාරියෙකි. අප ඇසුරු කල සුලු මොහොතට ඔහු මට අමතක කල නොහැකි චරිතයක් විය.. 

"දෝණි මොකෝ කියන්නෙ ඒ දරුවා ගැන.. "

දිනුක ඇතුලු ඔහුගේ නෑ පිරිස අප නිවසින් පිටව ගිය පසු අප්පච්චී මගෙන් විමසුවේ ය.

"මම අකමැති නෑ අප්පච්චි.."

මගේ කැමැත්ත මා එලෙස වචන කලෙමි.. 

ඊට දිනකට පසු දිනුක ඔහුගේ කැමැත්ත කියා එවා තිබුනේ ය. අපේ විවාහය ස්ථිර වූයෙ එසේය. 

තෙමසකට පසු අපේ විවාහය දෙපසෙහිම ආශිර්වාදය මැද සිදු කරන ලදී.. අප සතියක් පමණ දිනුකගේ මහ ගෙදර නැවතී සිටියේ අප පදිංචියට යාමට නියමිතව සිටි  මාදත්ත නිවසේ පිලිසකර කිරීම් කටයුතු නිසා යි. මාදත්ත නිවස මා අසා තිබුනා මිස දැක තිබුනේ නැත. එය දිනුකට ඔහුගේ නැන්දාගෙන් හිමි වූවකි. 

දිනුක කුඩා කල පටන් ඔවුන්ගේ නිවසේ සේවය කල යසෝමා, අප එහි යාමට දින තුනකට පෙර මාදත්ත නිවසට ගියාය. මෙතෙක් කලක් මාදත්ත නිවස බලාකියා ගත්තේ යසෝමා ගේ සැමියා නන්දන ය. 

ඇත්තෙන්ම මට මෙහෙකරුවන්ගේ අවශ්‍යතාවක් තිබුනේ නැත. නමුත් යසෝමාගේ දැඩි ඕනෑකම නිසා දිනුකගේ මව ඇයව අප සමග යැවීමට එකඟ වූවාය.. 

"පුංචි නෝනෙට පුලුවනෑ ඒ සා ගේක තනියෙං ඉන්ට. මං යන්නං ලොකු නෝනෙ පුංචි මහත්තෙයලත් එක්ක.. මහ දුරක්‍ යැ මෙහ ඉදං මාදත්තට. "

බඩු පැටවූ ලොරිය උදෑසනින්ම පිටත් කර දිනුකත් මම ත් සවස පිටත් වීමු. 

"පුතා රජකාරිවලට දවස් දෙක තුන පිට ගියාම දූ තනියෙං එහෙ ඉන්ට ඕනෙ නෑ..යසෝමා එක්ක මෙහෙ එන්ට. "

දිනුකගේ අම්මා අප පිටත් වන විට කියුවා ය.

සිහින් පොද වැස්සක් කඩා හැලෙත්දී ම අප මාදත්තට පිටත් වුනෙමු. කිලෝමීටර හතරක් පමන දුරක් ගෙවා දැමූ පසු අප එහි ලගා වුනෙමු. ක්ෂණයකින්ම සිහින් හිරි පොදය මහ වැස්සක් බවට පරිවර්ථනය විය. පොල් වත්තක් කෙලවර වූ තැන අපගේ නව නිවස පිහිටා තිබිනි.. 

අප බැසීමට සූදානම් වන විටම කුඩය ඉසලාගෙන නන්දන අප දෙසට ආවේය. 

"නිලූ ඔයා ගෙට යන්න. මම කා(ර්) එක ගැරෙජ් එකට දාලා එන්නම්. "

දිනුක කියුවේ ය.

"එන්ට පුංචි නෝනෙ.. "

නන්දන ඔහු අතවූ විශාල කුඩයෙන් මා නිවසට රැගෙන ගියේ ය.

"රංවලව්ව" 

නන්දන සමග නිවස වෙත යන විට මා එය කියුවා නොව කියවුනාය..

"හහ්හා.. පුංචි මහත්තෙයා මේ ගේ අතීතෙ ගැන නෝනෙට කියලා මයෙ හිතේ.. ඉස්සර මේක රංවලව්ව තමා අපි දැං මාදත්ත ගෙදර කියලා  කිව්වට.. "

නිවස දකින ඇසිල්ලකින්ම මට එසේ කියවීම ගැන මා පුදුමයට පත් වීමි. මා දන්නා රංවලව්වක් නැත. දිනුක මට මේ නිවස පිළිබද වැඩිදුර විස්තරයක් කියා නැත. 

"නෝනෙ ගෙට යන්ට. අපේ යසෝ ඇති කුස්සියේ.. "

ඔහු එසේ කියා දිනුකව රැගෙන ඒම සදහා කුඩය රැගෙන පිටව ගියේය..

මා ඉදිරි දොරින් ඇතුල් වූයෙමි.. දෙවියනේ! මා නිතර සිහිනෙන් දකින ඒ සිදුවීමම සත්‍ය ලෙස මගේ දෑස් ඉදිරියේ එලෙසින්ම.. ඒ මේසය.. සිහිනෙන් මා විවර කිරීමට උත්සහ කරන ලාච්චුවම.. 

මා ලාච්චුව දෙසට පියවර තැබුවෙමි.. සිහිනෙන් මා මෙය විවර කරන්නට උත්සහ කරන සෑම මොහොතකම බියකරු ලෙස මා ප්‍රපාතයකට වැටේ. කුමක් සිදු වූවත් කමක් නැත. 

එසේ සිතමින් මා ලාච්චුව ඇරීමට උත්සහ කලෙමි. එය මේසයටම තදවී ඇත.

"මොකෝ ආපු ගමන් මේස ලාච්චු ඇරලා බලන්න හිතුනෙ.."

පිටුපසින් ඇසුනු දිනුකගේ හඩින් මා තිගැස්සුනෙමි.. 

මා කිසිවක් නොකීවෙමි.

"චුට්ටක් ඉන්නකො.. ඔයාට මේක අරින්න ඔච්චරම වුවමනා නම්.."

දිනුක සිනාසෙමින් පැමින ලාච්චුව ඇරීමට උත්සහ කලේය.. වෙර යොදා උත්සහ කලේය. පලක් වූයේ නැත.

"ම්ම්..ලොක් කරලත් නෑඈ.. මං හිතන්නෙ මේක අවුරුදු විසි පහකින් විතර ඇරලා නැති නිසා.."

"අවුරුදු විසි පහක්! "

මා විශ්මයෙන් එය ප්‍රතිරාවය කලෙමි. 

"ඔව්. ප්‍රියන්ති නැන්දා මැරි කරලා ඕස්ට්‍රේලියා ගියා ට පස්සෙ කවුරුත් මෙහෙ හිටියෙ නැහැනෙ. අවුරුදු විසි පහක් විතර වෙනවා දැන්. 

මහන්සියි බබා. හෙට වැඩට යන්නත් තියෙනවනෙ.. මම වොශ් එකක් අරන් එන්නම්. "

දිනුක කීවේ ය. ඉන්පසු ඔහු මා දෙස අමුතු අයුරකින් බලා සිටිනු දුටුවෙමි. 

මා සිටියේ කිසිවක් සිතා ගත නොහැකිවයි. නිවසට ඇතුලු වූ මොහොතේ සිට මගේ වෙනස දිනුකට දැනෙන්නට ඇත..

"නිලූ, ඔයාට මොකක් හරි අසනීපයක්ද.. නැත්නම්..ඔයා මේ මාදත්ත ගෙදරට කැමති නැත්ද.."

"නැහැ දිනූක.. එහෙම දෙයක් නෙවෙයි.. ඔයා වොශ් දාලා එන්නකො මට ටිකක් කථා කරන්න ඕනෙ.. දෙයක් කියන්න තියෙනවා ඔයාට.. "

සිහිනය පිළිබඳ ඔහු කුමන මතයක් දරාවිදැයි මට සිතා ගත නොහැක. නමුත් ඒ පිළිබඳව ඔහුට පැවසීමට මා සිතා ගත්තෙමි.

දිනුක මා පැවසූ සියල්ල සාවදානව අසා සිටියේ ය. 

"අනේ මන්දා නිලූ.. බැලූ බැල්මට මේක පුනුරුප්පත්ති කථාවක් කියලා හිතුනට එහෙම හිතන්න බැරි කාරණාවකුත් තියෙනවා.. 

මොකද මම අහලා තියෙන අතීතෙ ඉදලා මේ ගෙදර ඉදලා තියෙන්නෙ ආච්චියි ප්‍රියන්ති නැන්දයි විතරයි. ආච්චි නැති වුනේ අවුරුදු පහකට විතර කලින්. නැන්දා ඕස්ට්‍රේලියා ගියදා ඉදලා ආච්චි හිටියෙ අපේ ගෙදර. තාත්තයි නැන්දයි ආච්චියි විතරයි ඊට කලිනුත් මෙහෙ පදිංචි වෙලා හිටියෙ. 

සීයා නැතිවුනාට පස්සෙ තමයි ආච්චි, තාත්තයි නැන්දයි එක්ක මෙහෙට ඇවිත් තියෙන්නෙත්. මං දන්න තරමින් මෙහෙ වෙන කවුරුත් ඉදලත් නෑ..

හරි අපි බලමු කොහොම හරි අර ලාච්චුව ඇර ගන්න. මෙච්චර අවුරුදු ගානක් ඔයාගෙ හිතේ සැකේ වෙලා තිබුන දේ බලමු. "

කොපමන කුතුහලයක් තිබුනද ඇත්තෙන්ම මේ රාත්‍රියේ මට එය බැලීමට අවශ්‍ය නොවේ.. සිහිනයේ දී මා එය විවෘත කරන්නට උත්සහ කරන සෑම මොහොතකම එහි  බියකරු යමක් සිදු වේ..

"දිනුක.. අපි හෙට උදේට ඒක බලමුද. "

මා බියවී සිටින බව ඔහු තේරුම් ගෙන තිබුනේ ය..

"ම්ම්.. හරි. අපි හෙට බලමු එහෙනම්. දැන් නිදා ගන්නකො ඕවා හිතන්නැතුව."

නමුත් මැදියම් රැය පසු වන තුරුත් නින්ද මා අසලට නොපැමිනියේ ය. නිවසට ගොඩ වැදුනු මොහොතේ සිට මගේ සිත වෙලා ගෙන තිබුනු ආගන්තුක බිය එසේම විය.

පාන්දරින්ම සාලය දෙසින් ඇසුන 'ටක ටකස්' හඩ මා අවදි කලේ ය. මා එදෙසට යනවිට දිනුක, මේස ලාච්චුව ගැලවීමට උත්සහ කරමින් සිටී.. නන්දන අතේ ආයුධ කීපයක් ඇත.

"නන්දන, මේ පරණ මේසෙ කුස්සියට දාන්න. අපි ගෙනාපු මේසෙ මෙතනට  ගන්න. "

ඒ අතරතුර දිනුක කීවේ ය.

දිනුකගේ උත්සහයෙන් පසු ඔහුට  ලාච්චුව විවර කර ගැනීමට හැකි විය. 

පුස් ගඳ හමන ලාච්චුවෙහි පරණ  සගරා කිහිපයක් සහ ඩයරියක්  තිබිනි.. දිනුක ඩයරිය අතට ගෙන පෙරලා බැලුවේ ය.. මාත් එයට එබී සිටියෙමි.. 

ආශා ජයවර්ධන.

එහි මුල් පිටෙහි අයිතිකරුගේ නම එසේ සටහන්ව තිබිනි..

"ආශා..? 

නන්දන දන්නවද ආශා කියලා කෙනෙක්ව..මෙහෙ හිටපු කෙනෙක්ද.. "

මා පසෙක සිටි නන්දනගෙන් විමසුවෙමි..

නන්දන නැහැයි කියනවාත් සමගම දිනුක මෙසේ කීවේය.

"ප්‍රියන්ති නැන්දා  රට ගියාට පස්සෙයි නන්දන මෙහෙට ආවෙ. නන්දන හිටපු කාලෙ ඇතුලත කවුරුත් මෙහෙ හිටියෙ නැහැ නිලූ..

හ්ම්.හරිනෙ. ඔන්න දැන් ඔයාට  බයවෙන්න දෙයක් නැහැ.. "

දිනුක පිටත් වූ පසු මා එම දිනපොත  කියවීම සදහා අතට ගත්තෙමි.. 

තෙත මිශ්‍ර පුස් ගද ඒ තුලින් මගේ නැහැ පුඩු කරා ඇදිනි.. 

මා එහි පිටු පුරා නෙත් යැවීමි. එහි දිනපතා සටහන් දමා තිබුනේ නැත. අතරින් පතර වූ එම සටහන් මා කියවීමට පටන් ගත්තෙමි.

*********************************

1989 January 03 

මම අද මාමට කෝල් එකක් දීලා ඇහුවා මල්ලිව නතර කරපු ළමා නිවාසෙ ගැන. නිවුඩුව පන්සල පාරෙ.. හරියට ඇඩ්‍රස් එකක් එයාටත් මතක නෑ.. හෙට අනිද්දම ගිහින් හොයලා බලන්න ඕනෙ.

1989 February 05

නිවුඩුව ලමා නිවාසෙ හොයාගෙන ගියා මම. ඒත් මගදිම මට ආරංචි වුනා දැන් ඒ ලමා නිවාසෙ නෑ කියලා.. එතකොට මගෙ මල්ලි!! මම එයාව අන්තිමට දකිනකොට  යන්තම් වයස අටයි මල්ලිට.

මම ලමා නිවාසෙ තිබුන තැනටම ගියා. ගරා වැටිලා.. මේක වහලා ගොඩක් කල් කියලා හිතුනා දැක්ක හැටියෙම.. විස්තරයක් දැන ගන්න කවුරුත් හිටියෙත් නෑ. 

ඊට එහා පැත්තෙ තිබුන ගෙදරට මම  ගියෙ මොකක් හරි විස්තරයක් හොයා ගන්න. සීයා කෙනෙක් හිටියා.. දිගට හරහට මම ගැන ප්‍රශ්න ඇහුවට පස්සෙ තමයි ඒ මනුස්සයා මට ලමා නිවාසෙ ගැන විස්තර කිව්වෙ. 

ඒ මැඩම් ලමයි මරා ගත්තා කියලා තමයි ඒ පැත්තෙ මිනිස්සු කියනවා කියන්නෙ.. ඒ අපභ්‍රංශෙ මට තේරුනේ නෑ.. ඒ මනුස්සයා හරියට තේරුං කරන්න තරම් විස්තරයකුත් දන්නෙ නැහැ කියලා මට කථාවෙන් තේරුනෙ. 

අල්විස් මැඩම් කියලයි කිව්වෙ. වැඩිපුරම මේකෙ ඉදලා තියෙන්නෙ මල්ලි වගේ ආබාධිත ලමයි තමයි. සීයගෙ වචන වලින් කිව්වොත් දවසක් මැඩම් ලමයි ටිකත් අරන් අන්තරස්දාන වෙලා.. 

දෙවියනේ මට මගේ මල්ලිව හොයා ගන්න බැරි වෙයිද..

1989 February 06 

"ආබාධිත ලමයි ඉන්න අල්විස් මැඩම්ගෙ ලමා නිවාසය .." 

මේ පොඩි විස්තරෙන් මම කොහොමද ඒක හොයා ගන්නෙ. අනික ඒ අල්විස් මැඩම් ලමයින්ව කොහෙටද අරන් යන්න ඇත්තෙ.  

1989 February  06 

මට පුලුවන් විදිහට හොයන්න පටන් ගන්න ඕනෙ. හවස මට අයිඩියා එක ආවෙ. අපේ බැජ් එකේ හිටපු යාලුවන්ගෙන් උදව්වක් ගන්න පුලුවන්. දිස්ත්‍රික්ක විසි පහේම නැතත් ලංකාවෙ එහෙ මෙහෙ විසිරිලානෙ උන්. සමහරු මැරි කරලා.. සමහරු ජොබ් කරනවා.. මම දැන්ම පටන් ගන්නවා ලියුම් ලියන්න.. 

1989 February  09

මම දන්න විස්තරේ කියලා එහෙම ලමා නිවාසයක් ඒ පැති වල තියේද හොයලා බලන්න කියලා ලියුම් දැම්මා. උන් උදව් නොකර ඉන්නෑ. මම මගේ මල්ලිව කොහොම හරි හොයා ගන්න ඕනෙ..

1989 February  20 

එකක් දෙකක් ඇර, දාපු ලියුම් ඔක්කොටම රිප්ලයි ආවා. වැඩක් නැහැ.. කිසිම තොරතුරක් නෑ.. හැමෝම අහලා තිබුනෙ මොකද මම ලමා නිවාසයක් ගැන හොයන්නෙ කියලා..

1989 February  23

ආවා! සම්පත් ගෙන් ලියුමක් ආවා අද.. උඩවල පැත්තෙ ලමා නිවාසයක් තියෙනවලු.. ඒකෙ පාලිකාව අල්විස් කියලා කෙනෙක්.. ඒත් මේ මම හොයන අල්විස්මද කියලා දන්නෙ නැහැ.. මම හෙටම එහෙ යනවා..

1989 February  24

මම ඉස්සෙල්ලම ගියෙ සම්පත්ව හම්බවෙන්න. මම එයාට මගේ කථාව කිව්වා.. මට අර සීයා කියපු කථාත් එක්ක නිවාසෙ ලමයි ටිකත් අරන් මැඩම් ආපු සිද්ධිත් එක්ක සැකයක් හිතෙනව කියලයි එයා කිව්වෙ.. සම්පත් කිව්වා මේ ගැන එයාගෙ අයියගෙන් තොරතුරු අහමු කියලා.

සම්පත්ගෙ අයියා උපුල්. උඩවල  පොලීසියෙ ඕඅයිසී. අනික මේ මගේ මල්ලි හිටපු ලමා නිවාසෙද කියලත් හරියටම දන්නෙ නැහැනෙ. 

අපි උපුල් අයියට විස්තරේ කිව්වා.. මම හීනෙකින් වත් නොහිතපු කථාවක් අයියා කිව්වෙ. 

නිර්නාමිකව ඔත්තු ආවලු මේ ආබාධිත දරුවො වයසින් වැඩුනාම ඒ අයගෙ වකුගඩු වගේ අවයව විකුනන දේවල් මේකෙ වෙනවා කියලා. ඒත් ඔප්පු කරන්න ශාක්ෂි මුකුත් නැති නිසා අයියලට ඒ ගැන පියවරක් ගන්න බැරි වෙලා තාම. ඒ ලමා නිවාසෙ ඇමති කෙනෙක්ගෙ කියලත් කිව්වා. ඒක ඇහුවහම මම එතනම ඉන්ද වුනා.. දෙවියනේ මගේ මල්ලි! 

මම අද ඉන්නෙ මෙහෙ. සම්පත්ලගෙ මහ ගෙදර. නවතින්න හිතාගෙන නෙමේ මම ආවෙ. ඒත් මල්ලි ගැන මුකුත්ම නොදැන යන්න හිත දෙන්නෑ මට. සම්පත්ලමයි ඉන්න කියලා බල කලේ මට.. මේ අම්මා තාත්තා හරි හොදයි. 

සම්පත් කිව්වා හෙට මට නිවාසෙට යන්න එපා කියලා. එයා ගිහින් මගේ මල්ලි එයාගෙ නෑ කෙනෙක් විදිහට කියලා හොයලා බලන්නම් කියලා..

1989 February  25

මම උන්ගෙන් මේකට පලිය ගන්නවා මගෙ මල්ලිට කරපු අපරාදෙට.. ඇයි දෙවියනේ මම මගෙ මල්ලි ගැන හොයන්න මේ තරම් පරක්කු වුනේ.. නැතිවෙන්න තරම් මල්ලිට තිබුන අසනීපෙ මොකද්ද.. 

ඉන්පසු දිනපොතෙහි තිබූ සටහන්, දින පිලිබදව නොසලකා එක දිගට ලියා තිබිනි.

මම එදා ලමා නිවාසෙට ගියේ සම්පත්ලා එපා කියද්දිමයි. එතන වෙනදේ මට හොයා ගන්න ඕන වුනා.. මගේ මල්ලිට මොකද වුනේ කියලා මට හොයා ගන්න ඕන වුනා.. මම මැඩම් හම්බ වෙලා දහසක් බොරු කියලා එතන රස්සාව ගත්තා. මල්ලි ගැන මුකුත්ම කිව්වෙ නැහැ. ඩයරිය සම්පත් ලග තියලයි ගියේ. ඒ මිනිස්සුන්ට කිසිම සැකයක් නොහිතෙන්න මම පරිස්සම් වුනා..

මල්ලි වගේ ආබාධිත ලමයි දකිනකොට මට මල්ලිව මතක් වෙලා කදුලු ආවා.. 

වයසක ගෑනු කෙනෙක් හිටියා ලීලා කියලා. තට්ටයෙක් හිටියා කපිල කියලා.. ඒ ඇරුනම මැඩමුයි මමයි. ඒ ලමයින්ව බලා කියා ගන්න එක තමයි මට භාර වෙලා තිබුනෙ.. 

මේ ළමා නිවාසෙ පාලනය වුනේ නිශ්ශංක රත්නවීර ඇමතිතුමා යටතෙ කියලා මට දැන ගන්න පුලුවන් වුනා. දරුවන්ට හරියට කෑමක් ලැබුනෙ නැහැ.. ඉද හිටක දාන වගේ දේවල් හම්බ වුනා. එදාට තමයි දරුවන්ට හොදට කෑම වේලක් කන්න හම්බ උනෙත්. සමහරු මුදල් ආධාර දුන්නත් ඒවයින් දරුවන්ට නම් මුකුත් හම්බ උනේ නෑ.. මැඩම්ගෙ එකවුන්ට් එකට යන්න ඇති. 

මැඩම් පිටට පෙන්නුවෙ එක විදිහක් ඒත් අපිටත් දරුවන්ටත් තවත් විදිහක්. මම දරුවන්ව හරි ආදරෙන් බලා ගත්තා.. ඔක්කොම වැඩ කලා එයාලගෙ.. 

දරුවො විසි පහක් විතර හිටියෙ. එයාලට නිතර නිතර අසනීප වුනා. ඒත් එයාලා බෙහෙත් ගන්න යන්න එන්න  මට අවස්ථාවක් දුන්නෙම නෑ.. මැඩම් කපිල එක්ක අසනීප වුන දරුවව විතරක් අරන් ගියා. ස්පෙෂල් ඩොක්ට කෙනෙකුට පෙන්නනවා කියලයි කපිල කිව්වෙ.. 

  

නලින්ද කියලා අවුරුදු දහ නමයක දරුවෙක් හිටියා. මන්ද මානසික දරුවෙක්. මගේ මල්ලි හිටියනම් මීට වඩා අවුරුදු කීපයයි වැඩිමල්. මේ දරුවට බෙහෙත් දුන්නා නිතරම. බෙහෙත් දෙන්න භාර වෙලා තිබුනෙ මට.. මන්ද මානසික දරුවකුට මේ තරම් බෙහෙත් මොකටද කියලා මට සැක හිතුනා.. ඒත් කවදාකවත් මම එයාලගෙන් ප්‍රශ්න අහන්න ගියෙ නෑ. ඒත් සැකේටම මම ඒ බෙහෙත් වලින් පෙති පන්නලා සම්පත් ට ගෙනත් දුන්නා ඒවා ගැන හොයලා බලන්න කියලා.. 

මම මෙහෙ ආපු මුල් කාලෙ නම් මම යන එන තැන් ගැන පවා එයාලා හොද කල්පනාවෙන් ඉන්නවා කියලා මට තේරුනා.. ඒත් මම ටිකින් ටික මැඩම්ගෙ විශ්වාසෙ ගොඩ නගා ගත්තා. ප්‍රශ්න අහන්නැතුව වැඩ ටික හරියට කරන නිසා මාව හිතට ඇල්ලුවා එයාට.. 

මට බය වෙන්න එක දෙයයි තිබුනෙ. නිවාසෙට දානෙ ගේන අය අතරෙ මම අදුරන කවුරු හරි ඉදීද කියන එකයි.

මම සම්පත්ට හොයන්න දීපු පෙති වලින් අපිට හෝඩුවාවක් හම්බ වුනා.. වකුගඩුවක් දීපු කෙනෙක් බොන්න ඕන බෙහෙත් ඒවා.. ඒක අහපු ගමන් මාව වෙව්ලුවා.. එතකොට අර දරුවට මොන අපරාධයක් ද ඒ මිනිස්සු කරලා තියෙන්නෙ... 

මේ වෙනකොට සම්පත්, උපුල් අයියට මේ විස්තර හැම එකක්ම කියලා තිබුනෙ. 

ඔය අතරෙ නලින්දට ඔපරේෂන් එකක් කරන්න තියෙනවා කියල මැඩම්ලා ලෑස්ති වුනා. මට කිව්වෙ නලින්දගෙ හාට් ප්‍රොබ්ලම් එකක් තියෙනවා කියලා.. ඉතින් දවසක් එයාලා දරුවව අරගෙන ගියා..

ඔපරේෂන් එක අසාර්ථකයි නලින්ද නැතිවුනා කියලා තමයි කිව්වෙ.. මට හිතා ගන්න බැරි වුනා.. මේ හැමදේම පිටි පස්සෙ නිශ්ශංක ඇමතිතුමා ගෙ හයියක් ඇති කියලා අපිට සැක හිතිලා තිබුනෙ. 

කාලයක් ගෙවුනා.. දවසක් මැඩම් උමේශි ව කොහෙද අරගෙන ගියා.. ඒ දරුවත් මන්ද මානසික දරුවෙක්. මට කට වහගෙන ඉන්න බැරි වුනා. නලින්දට කරලා තියෙන දේ හිතා ගන්න පුලුවන් වුන මට ඒ උන දේ මතක් වෙත්දි තවත් බලන්න ඉන්න බැරි වුනා.. 

මම එදා මැඩම්ගෙන් ඇහුවා උමේශිව ගෙනියන්නෙ කොහෙද කියලා.. මමත් යන්න හැදුවා.. 

ඒ වහල යට වෙන දේවල් නොතේරි ඉන්න මමත් අඳ ගොලු දරුවෙක් නෙමේ කියලා මැඩම්ට තේරෙන්න ඇති. 

එදා හවස මැඩම් මාව එයාගෙ රූම් එකට අඩගහලා මට ලක්ෂෙක චෙක් එකක් දුන්නා. අපි සැක කරපු දැකපු හැමදේම ඇත්ත කියලා මැඩම්ගෙ කථාවෙන් මම දැන ගත්තා.. 

ඒ චෙක් එක ඒ ගෑනිගෙ මූනට විසි කරලා ඇවිත් පොලීසියට මේ හැමදේම කියලා කම්ප්ලේන් කරන්න තරම් මට තරහක් ආවා.. ඒත් සාක්ෂි එක්ක මුන්ව අල්ල ගන්න  මම ඉවසීමෙන් වැඩ කරන්න ඕනෙ කියන දේ නිසා මම බොරු පෙරේතකමක් පෙන්නලා චෙක් එක ගත්තා.. 

ඊට පස්සෙ මට හැම දේම දැන ගන්න පුළුවන් වුනා.. මේවට සම්බන්ධ ඩොක්ට ඩී ආර් අල්මේදා කියලා කෙනෙක්. 

දවසක් හවසක නිශ්ශංක ඇමතිතුමා ආවා නිවාසෙට. පැය ගානක් මැඩම් එක්ක කථා කර කර හිටියා.. මම ඒ මනුස්සයව දැක්කෙ එදාමයි. මහ වනචර මනුස්සයක්. මාව දැකලා එකේක ඒවා කිව්වා.

මැඩම්ට කිව්වා මම මෙහෙ ඉන්න ඕනෙ කෙනෙක් නෙමේ එයා ලග වැඩට එවන්න කියලා.. 

හෙට උදේ එයාගෙ වාහනයක් එවන්නම් කියලා කිව්වා මට එන්න... ඒ කියන දවසෙ තමයි උමේශිව ගෙනියන්නත් මැඩම්ලා ලෑස්ති වෙලා හිටියෙ. ඒත් ගෙනියන තැන මට දැන ගන්න බැරි වුනා... මොකද ඒ දවසෙ මම ඇමති ලඟ වැඩට යන්න ඉන්න නිසා එයාලගෙ ගමන ගැන මට කිව්වෙ නෑ.. 

මැඩම් නම් කැමති වුනේ නෑ මාව යවන්න. ඒත් ඇමතිගෙ ඉල්ලීම එයාට අහක දාන්න බැරි නිසා මාව යවන්න එකඟ වුනා..

එදා හවස මම ටවුන් ගියා එලවලු  ගේන්න කියලා.. මට ඕන වුනේ උපුල් අයියට ඔත්තුව දෙන්න. සම්පත් හම්බවෙලා හැම දේම කිව්වා.. හෙට ගමනෙදි උපුල් අයියලා මැඩම්ලව ෆලෝ කරයි.

1989 May 26

උදේ මැඩම් ගියා කපිලත් එක්ක උමේශිව අරගෙන. මට අද මෙහෙන් පැන ගන්න ඕන වුනා ඇමතියගෙ වාහනේ මාව ගෙනියන්න එන්න කලින්. 

මම ඒ දරුවො දාලා යනවා කියලා හිතෙනකොට මගෙ පපුව පිච්චුනා වගේ වුනා.. ඒත් එයාලව බේර ගන්න මම දැනටමත් ඔත්තුව දීලා තිබුනෙ. උපුල් අයියලා උන්ව කොටු කර ගනී සාක්ෂි එක්කම. 

ලීලා එහෙ මෙහෙ වෙනකන් ඉදලා මම එතනින් පැන ගත්තා. මම සම්පත්ව හම්බවෙන්න ගියා.. සම්පත් කිව්වෙ මම මේ වෙලාවෙ උඩවලින් ඈත ක ඉන්න එක හොදයි කියලා.. 

මම දහ අතේ කල්පනා කලා කොහෙද යන්නෙ කියලා.. මට ප්‍රියන්තිව මතක් උනා.. ස්කූල් කාලෙ මගේ බෙස්ට් ෆ්‍රෙන්ඩ්. මම එහෙ ගිහින් තිබුනා ඒ කාලෙ. මාදත්තෙ. මම උඩවල ස්ටේෂන් එකෙන් ට්‍රේන් එකේ මෙහෙ ආවා.. ප්‍රියන්තිලගෙ ගෙදර මම දැන් ඉන්නෙ.. රංවලව්වෙ.  ප්‍රියන්තිට වත් මම තාම විස්තරේ කිව්වෙ නෑ.. මට දැන් ඕනෙ අර මිනිස්සු පොලීසියට කොටු වුනාද.. මොකද වුනේ කියලා දැන ගන්න.. 

****************************

මට සුසුමක් හෙලුනේ ඉබේටමයි. එතැනින් පසු ආශාගේ දින පොතෙහි කිසිදු සටහනක් නොවූයේ ය. ඉන් පසු කුමක් සිදු වන්නට ඇත්ද.. ඇය දිනපොත ලිවීම නතර කලේ කුමක් නිසාද.. ඒ මිනිසුන්ගෙන් ආශාට අනතුරක් සිදුවූයේ ද.. එසේත් නැතිනම් දැන් ඈ සිටින්නේ කොහේද.. 

එසේ දහසකුත් ප්‍රශ්න මගේ සිතිවිලි මත සැරි සැරුවේ ය.

සවස දිනුක පැමිනි පසු මා එය ඔහුටත් පෙන්විමි. 

"කොහොම උනත් මටත් මේකෙ අවසානෙ දැන ගන්න ඕනෙ.. මම නැන්දට කෝල් එකක් දීලා අහන්නම් ආශා ට මොකද වුනේ කියලා.."

ආශාගේ නම සහිත ඩයරියක් නිවසින් හමු වූ බව පමනක්ම දිනුක නැන්දාට කියා ඇය ගැන විස්තර ඇසුවේ ය.. 

නැන්දා ආශා ගැන කියනු මා ද අසා සිටියෙමි.

"ආශාගෙ අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම ඇක්සිඩන්ට් එකකින් නැති වෙලා තියෙන්නෙ එයා පුංචි කාලෙම. ආශාට මල්ලි කෙනෙක් ඉදලා තියෙනවා. එයා මන්ද මානසික දරුවෙක්. අම්මලා නැති වුනාට පස්සෙ දරුවො දෙන්නා ඉදලා තියෙන්නෙ එයාලගෙ මාමා ලඟ.. ඒත් මේ මාමට පවුලත් එක්කම රට යන්න හම්බවෙලා.. ඒ නිසා ආශාගෙ මල්ලිව ලමා නිවාසෙකට බාර දීලා ආශාව අපේ ස්කූල් එකේ හොස්ටල් එකේ නැවැත්තුවා. 

ආශාට වියදම් එව්වා ඒ මාමා. හොදට ඉගෙනගෙන ආශා කැම්පස් එහෙමත් ගියා. අවුරුදු ගානකට පස්සෙ දවසක අපේ ගෙදර ආවා. ටික කාලෙකට නවතින්න පුලුවන්ද ඇහුවා. එයාගෙ ලොකු වෙනසක් මම දැක්කා. ඒත් ඇහුවට මුකුත්ම කිව්වෙ නෑ.. නිතරම කල්පනා කර කර හිටියෙ. මොකක් හරි ප්‍රශ්නෙක එයා හිටියෙ කියලා මට තේරුනා..

ඊට දවස් තුනකට පස්සෙ උඩවල ගිහින් එන්නම් කිව්වා.. 

ඒ ගිය ගමන... එයා අපහු ආවෙ නෑ.. ආශාත් අම්මයි තාත්තයි වගේම ඇක්සිඩන්ට් එකකින් නැතිවෙලා තිබුනා එදා... "

ප්‍රියන්ති නැන්දා දිනපොතක් ගැන දැන සිට නැත.. ඇතැම් විට ආශා විසින් මෙය ලාච්චුවට දැමූ දිනයෙන් පසු කිසිවෙකුත් නැවත එය ගෙන නැතුවා විය හැක.

"දිනුක, මට නම් හොදටම ෂුවර් ආශාගෙ ජීවිතේ නැති කරපු එක අර ඇමතිගෙ වැඩක්. නැත්නම් මැඩම් කියන කෙනා කියලා කරවපු එකක්.."

"නිලූ, අපි මේ වීකෙන්ඩ් එකේ උඩවල යමු. අර ඕඅයිසී සර් ගෙන් විස්තර දැන ගන්න පුළුවන් වෙයි. "

සෙනසුරාදා උදෑසනම දිනුකත් මමත්  උඩවල බලා පිටත් වීමු. අප පලමුවෙන්ම ගියේ උඩවල පොලිස් ස්ථානයටයි.. 

"මීට අවුරුදු විසි හතකට විතර කලින් මෙහෙ උපුල් කියලා ඕඅයිසී මහත්තයෙක් හිටියා.. එයා ගැන විස්තරයක් දැන ගන්න පුලුවන්ද.."

දිනුක විමසුවේ ය.. 

"උපුල්.. "

පොලිස් නිලධාරියා මදක් කල්පනා කර එවැනි කෙනෙකු නොදන්නා බව පැවසුවේය.. ඔහු තවත් නිලධාරීන් දෙදෙනෙකුගෙන් ද විමසුවේය..

"ඒ සර්ගෙ මහ ගෙවල් මෙහෙ තමයි.. "

මා ඔවුන්ට පැවසූයෙමි.

"ආ ඔය කියන්නෙ ඕඅයිසී තිලකරත්න ගැන වෙන්න ඕනෙ. සර් නම් දැන් රිටය(ර්) වෙලා.. "

එතැන සිටි තවත් නිලධාරියෙකු පැවසුවේ ය.. 

අප ඔහුගේ ලිපිනය ඉල්ලා ගතිමු.. මීලගට අප ගියේ ඔහුගේ මහ ගෙදරටයි..

"මිස්ට උපුල්.."

"ඔව්.. ඒත් මම මේ කල්පනා කලේ...  මට ඔය ලමයින්ව දැකලා නම් නෑ.. එන්නකො ඇතුලට.. "

ඔහු විමසිලිමත්ව අප දෙස බලමින් පැවසුවේ ය..

ආශාගේ දිනපොත අප කියවූ තැන සිට අප ආශාගේ විස්තරය ඔහු හමුවේ පැවසුවෙමු. 

ම්ම්.. මගේ රස්සාවටත්  බලපාපු ප්‍රශ්නයක් ඕක.. ට්‍රින්කො වලට මාරුවක් හම්බ උනා ඒ කාලෙම. ඇමතිගෙ නියෝග වලට වුන දෙයක්.. "

"සර්, ආශාගෙ මරණෙ සිද්ද කරලා තියෙන්නෙත් මේ ඇමතිතුමා ද.."

මගේ සිතේ නැගී තිබූ ප්‍රශ්නය මා ඔහුගෙන් කෙලින්ම ඇසුවෙමි.

"ම්හ්.. නැහැ.. ආශාගෙ මරනෙ සිද්ධ වෙනකොටත් මම මෙහෙ.. එදා මගෙ හිතටත් ඔහොම සැකයක් ආවා තමයි.. ඒත් ඒක නිකන් ඇක්සිඩන්ට් එකක් විතරයි. ඒක මට ස්ථීරව කියන්න පුලුවන්. "

"එදා අපි ඔය කියන මැඩම්වයි ඩොක්ට අල්මේදා යි, කපිල ද කොහෙද කියලා මනුස්සයෙක්වයි ඇරෙස්ට් කලා.. ඒත් නිශ්ශංක ඇමතිතුමා ඇප දීලා උන්ව  බේර ගත්තා... මගේ මාරුව ආවෙ ඊට දවස් පහකට පස්සෙ.. "

"එතකොට සර් ඒ ලමා නිවාසෙ තාමත් තියෙනවද..."

දිනුක විමසුවේ ය..

"ඔය සිද්ධියෙන් අවුරුද්දකට පස්සෙ..  මගෙ මතකෙ විදිහට අනූ එකේ.. බෝම්බ සිද්දියක් වෙලා නිශ්ශංක ඇමතිතුමා මැරුනා.. ඔය ලමයි ගොඩක් පොඩි ඇති ඒ කාලෙ. ඒ නිසා මතකයක් නැතුව ඇති. නැත්තං ඒ කාලෙ පත්තරවල නිව්ස් වල හරි හරියට ගියා ඒ සිද්දියත්.

ඇමති මැරුනට පස්සෙ ලමා නිවාසෙ කර ගෙන යන්න විදිහක් නැතුව වහන්න වෙලා.. ලමයි ටික රජයෙ ආබාධිත පාසලකට දැම්මලු.. කොහොම හරි මම මාරුව හදාගෙන ආයෙත් මෙහෙ එද්දි ලමා නිවාසෙ වැහිලා.."

"එතකොට අල්විස් මැඩම්..? "

මා විශ්මයෙන් විමසුවෙමි.. 

"ඒ මනුස්සයා කොහෙ ගියාද කියන්න කවුරුවත් දැනගෙන හිටියෙ නෑ අවුරුදු ගානක් යනකන්.. අපේ මල්ලි සම්පත් මැරි කරේ ඩොක්ට කෙනෙක්ව.. 

ඒ නංගි කාලයක් වැඩ කලේ මහරගම හොස්පිට්ල් එකේ.. දවසක් එහෙ ගිය වෙලාවක මල්ලි දැකලා තියෙනවා ඔය කියන අල්විස් මැඩම්ව.. 

මල්ලිට හැඩරුව මතක තිබුනත් ස්ථීරයක් තිබිලා නෑ ඒ මනුස්සයමයි කියලා.. ඒත් නම හොයලා බැලුවම එයා තමයිලු.. පිලිකා රෝහලේ අවුරුදු කීපයක් විදව විදව ඉදලා මැරිලා ගිහින් කියලා තමයි පස්සෙ ආරංචි වුනේ." 

නීතියේ දඩුවම් වලින් බේරි බේරි හිටියට ස්වභාව ධර්මයේ දඩුවම් වලින් එයාලට බේරෙන්න බැරි වුනා දරුවො.. "

අප ඔහුගෙන් සමුගෙන මාදත්ත බලා පිටත් වීමු.. අපට මතුව තිබූ සියලු ප්‍රශ්න වලට පිළිතුරු ලැබූ බව පෙනෙන්නට තිබුනත්, තවත් එකම එක ප්‍රශ්නයක් මගේ සිතෙහි ඉතිරිව තිබිනි.. යන අතරමගදී මා එය දිනුකට ඉදිරිපත් කලෙමි..

"දිනුක..

ඔයාට හිතෙනවද ආශා ජයවර්ධන මේ ආත්මෙදි  මම වෙන්නැති කියලා.. "

"ම්ම්.. ඒක මට හරියටම කියන්න බැහැ නිලූ.. ඔයා එයාගෙ මේ ආත්මය  කියලා ඔයාට හිතෙනවද.. මම අහන්නෙ මේ සිදුවීම් ඔයාට සමීපයි කියලා හිතෙනවද.. " 

ඔහු මගෙන් විමසුවේ ය..

"නෑ. මට එහෙම හිතෙන්න බලපාපු එකම කාරණය අර හීනෙයි, මම වලව්වෙ නම කිව්ව එකයි විතරයි. ඔයා ඇහුවා වගේ ඒ සිදුවීම් වල හුරු ගතියක් මොනවත් දැනුනෙ නැහැ මට.. "

මට ආශා වෙනුවෙන් යමක් කිරීමට අවශ්‍ය විය.. මා එය දිනුකට පැවසුවෙමි..

"දිනුක.. අපි මාදත්තෙ ගෙදර දානයක් දෙමු.. ආශාගෙ මල්ලි, ආශා .. එයාලා වෙනුවෙන් එහෙම දෙයක් කරන්න කවුරුවත් හිටියෙ නැහැනෙ.. "

අවුරුද්ද අවසානයේ ප්‍රියන්ති නැන්දා නිවාඩුවට ලංකාවට ආ පසුවම උපුල් අංකල් , සම්පත් අංකල් ටත් ආරාධනා කර මාදත්තෙ ගෙදර එසේත් නැතිනම් රංවලව්වේ ආශාත් ඇගේ මල්ලීත් වෙනුවෙන් අපි දානමය පිංකමක් සිදු කලෙමු.. 

--------------------------------------------

(සමාප්තයි.)