සාත්තරය

""--සාත්තරය--""

මගේ ජීවිතයේ මා බොහෝ ප්‍රිය කරන ක්‍රියාවන් දෙකක් ඇත..
එකක්, උස ස්ථානයක සිට අවට බලා හිඳීමයි..
අනෙක සයුර දෙස බලා හිඳීමයි.

මේ ක්‍රියාවන් දෙක කොතෙක් කලත් මට ඇති වන්නේ නැත. මා ඒ  මොහොතෙහි කරමින් සිටියේ  ඉහතින් පැවසූ දෙවන ක්‍රියාවයි..

වෙලාව සවස පහ ට පමන විය. වේලාව ගත වූවා දැනූනේත් නැත. මා එහි ගොස් පැයකටත් ආසන්න කාලයක් ගත වී තිබින..
මා ඉඳගෙන සිටි සිමෙන්ති බංකුව මතින් නැගිට්ටේ බෝඩිමට යාමට තවත් සවස් නොවිය යුතු වූ බැවිනි..

"නෝනා සාත්තරයක් අහමුද..."

සාරියක් පටලවා ගත් සාත්තර කියන කාන්තාවක්, තම බුලත් කහට බැදි දත් දෙපල පෙන්නා සිනාසෙමින් මා ඉදිරිපිට මතු විය..

"නෑ එපා!!  "

මා මදක් දැඩිව පවසමින් එතැනින් යන්නට හැරුනෙමි..

"නෝනට නෝනගෙ ඉරනං කාරයව හම්බ වෙන්නෙ ඇක්සිඩන්ට් එකකින් තමා.. ළගදිම ඒ මාතියව හම්බවෙනවා... "

"මම ඔය සාත්තර විස්වාස කරන කෙනෙක් නෙමෙයි. "

මා නැවතත් දැඩි ස්වරයෙන් කියා එතැනින් පිටත් වීමි.

ඇය මොනවාදෝ මුමුනනු මට යාන්තමට ඇසිනි..
මා එදා බෝඩිමට ගියේ මගේ හිත සමග වාදයක යෙදිමිනි...

'ඇක්සිඩන්ට් එකකින්..? ඔහුව මට මුණ ගැසෙන්නට වෙන ක්‍රමයක් තිබුනේම නැත්ද.. ඒ කියන්නෙ මම ළඟදි ඇක්සිඩන්ට් වෙයිද.. '

'ඕවා බොරු. ඔයා කොහොමත් විස්වාස කරන්නැහැනෙ ඔය සාත්තර. '

'ඒත්.. ඒ මනුස්සයා කොහොමද දන්නෙ මට තාම ඉරණම්කාරයා හම්බවෙලා නෑ කියලා.. '

'හයියෝ...  ඔයා තනියම බීච් එනවා යනවා ඔය ගෑනි ගොඩක් දවස් බලන්න ඉන්න ඇති.. '

'ඔව් එහෙම වෙන්න ඇති. මම තවත් අහන්න නැවතුනෙ නෑනෙ කොහොමත්. '

එය සාත්තරයට මා අල්ලා ගැනීමට ඈ යෙදූ සූත්තරයක් විය හැකි බව මා මගේ සිතට පැවසුවෙමි.

'ඒ කොහොම උනත් මම පරිස්සම් වෙලා ඉන්න ඕනේ පාරෙ යද්දි එද්දි..' මගේ සිත කීවේය.

මා සාත්තර විශ්වාස නොකරන්නියක් වුව ද ඒ මොහොතෙහි ඈ කියූ අනාවැකිය ඉන්පසු මගේ මනසේ දෝංකාර දෙන්නට පටන් ගත්තේ ය..

ඇක්සිඩන්ට් එකක්..!

                           ***

"හිමාලි, ඉක්මන් කරන්න.. පරක්කු වෙනවෝ.. "

මා පසු දින උදෑසන වැඩට යාමට සූදානම් වන විට කෞෂල්‍යා කෑ ගැසුවා ය. ඈ මා සමග බෝඩිමේ නතර වී සිටිනා මිතුරිය යි..

"ඔයා යන්න කෞෂි.. මං එන්නම්.."

ඇය වැඩට යන්නේ ස්කූටියේ යි. මගේ සිත පෙර දින සිට වෙලා ගෙන තිබූ සියුම් බිය මුසු හැඟීම නිසා මගේ සිත ඇය සමග ස්කූටියේ ගමනට බියක් දැක්වී ය..

"මොකක්?? වෙනදා කොච්චර පරක්කු වුනත් ඉන්න කියලා කෑ ගහන කෙල්ල අද මට යන්නලු..
ආා... මොකද්ද හොරේ... "

"හොරයක් නැහැ අනේ.. මට තව පරක්කු වෙන නිසයි කිව්වෙ.. ඔයා යන්න.. "

ඇත්තෙන්ම ඒ වන විට මා සිතා මතා ප්‍රමාද වෙමින් සිටියෙමි.. මගේ සිත තුල පවතින බිය කෞෂි ට පැවසිය යුතු නැත. මිත්‍යා විශ්වාස, සාත්තර වැනි දෑ පිළිබඳ විශ්වාස නොකරමින් කථා කරන මා, කොහේවත් ගැහැණියක් පැවසූ සාත්තරයකට බියවී වාහන වල ගමන් නොකිරීමට සිතා සිටින බව ඇය දැන ගතහොත් මට සිනා වනු නොඅනුමානය. එම නිසා මා ප්‍රමාද වන බව කියා කෞෂිව පිටත් කලෙමි.

මා ඒ වන විටත් මගේ සිතට දොස් නගමින් සිටියෙමි..

'මහ ලොකුවට කියන්නෙ නම් සාත්තර විශ්වාස කරන්නෙ නෑ කියලා..ඒත් මේ ඒ ගෑනි හදලා කියපු බොරු කථාවට රැවටිලා දගලනවා. ලැජ්ජා නැද්ද හිමාලි.. ඉරනම්කාරයා හම්බවේවි.. ඒත් ඔය ඇක්සිඩ්න්ට් කථාව ඔය තරම් විශ්වාස කරන්න එපා.'

මගේ සිතට බනිමින්ම මා අතුරු පාර දිගේ මහ පාරට ඇවිද ගියෙමි.

මා බස් හෝල්ට් එකෙන් බසයකට ගොඩ වීමි.. මා කවදත් බසයේ ඉදිරිපසම ගමන් ගන්නේ බැසීමට පහසු නිසා සහ යාමට ඇත්තේ කෙටි දුරක් වූ නිසාය. නමුත් මෙදින සෙනඟ මද වශයෙන් සිටියත් මා කෙමෙන් කෙමෙන් බසයේ මැදට වන්නට ගොස් සිට ගත්තෙමි..

'ඔව්. ඇක්සිඩන්ට් එකක් වුනොත් වැඩි ඩැමේජ් එක ඉස්සරහට හරි පිටිපස්සට හරිනෙ.. '
මගේ සිත මට කියුවේ ය.

මගේ මෙම බියගුලු හැසිරීම මා විසින් ප්‍රතික්ශේප කරත්දීම මගේ සිත එය ගනනකට නොගත්තේ ය.

'ඇක්සිඩන්ට් කථාව ඇත්ත වුනත් නැති වුනත් පරිස්සම් වෙන එක හොදයිනෙ.'
මගේ සිත මා සමග එකට එක කීවේ ය.

අනතුරකින් තොරව මා ඔෆිස් එකට යන විට මගේ ගත දහඩියෙන් පෙගී තිබුනේ මේ අනවශ්‍ය බිය නිසා විය යුතුය..

ලන්ච් ටයිම් එකේ්දි සරෝජි හා නිලූ තොරතෝංචියක් නැතිව කථා කලේ හෙට කම්පැනි එකට පැමිනෙන MD, මිස්ට අබේවික්‍රමගේ ගේ පුතා පිළිබඳවයි..
 
"දන්නවද ඒ සර් රුසියා වල ඉගෙන ගත්ත කෙනෙක්ලු.. "
නිලූ කීවාය..

"හිමාලි මේ මොකද මේ අද සද්දයක් නැත්තෙ..? "

එසේ පවසමින් ඔවුන් දෙදෙනා මා දෙසට හැරුනි..

"ඔයාලා සාත්තර විශ්වාස කරනවද.."

මා සිතමින් සිටි සාත්තර සිදුවීම ඔවුන්ට නොකියා එසේ විමසුවෙමි.. ඇතැමුන් ඒවා පවසන්නේ බාහිර ස්වරූපයෙන් ලබා ගත් තොරතුරු අනුව බව නිලූගේ හා සරෝජි ගේ අදහස් විය. එසේ වූ සාත්තර සිදුවීම් ඊලගට ඔවුන්ගේ මාතෘකාව විය.. ඒවායින් බහුතරයක් සත්‍ය නොවූ සාත්තරයි..

මගේ සිතට ඇතිව තිබූ අනිසි බිය පහ කර ගැනීමට ඔවුන් පැවසූ කථා යොදා නොගැනීම ගැන මගේ සිතට මා නැවත වරක් දොස් නැගුවෙමි...

එදින ඔෆිස් ඇරී මා කහ ඉර මතින් පැමිනියේත් පාර මාරු වීමට ප්‍රමානවත් සෙනඟක් එහි එකතු වන තුරු සිටය..

පසු දින උදෑසන මට කිහිප වරක්ම වැසිකිලි යාමට සිදුවිය..

"හිමා.. ඔයා මොකක් හරි ප්‍රශ්නෙකද ඉන්නෙ කියන්න.. ඔයා දැන් කීප දවසක ඉදලා හරි අමුතුයි.. "

අවසානයේ කෞෂි විමසුවා ය..

"නැහෑ.. ඒ ඔයාට පේන හැටි.. කෞෂි, මට අද වැඩට යන්න බැහැ වගේ.. "

මා එදින නිවාඩුවක් ගෙන බෝඩිමට වී සිටියෙමි..

                         ***

පසු දිනත් මා කෞෂිව පිටත් කර යවා තනිවම වැඩට ගියෙමි..
පාරේ ගමන් ගන්නා අතර එක් වරම නිල් පැහැති කාරයක් මා අසල නැවැත්වීය...

"හිමාලි..? "

රථයේ අයිතිකරු වූ කඩවසම් තරුණයා මා දෙස සිනාසෙමින් බලා සිටියේය.

"වරුණ.. අනේ මට අදුන ගන්න බැරි වුනා.. අවුරුදු අටකට විතර පස්සෙ නේද.. ඔයා ඕලෙවල් වලින් අපේ ස්කූල් එකෙන් ගියානෙ.. "
මා කීවෙමි..

"කොහෙද වැඩ කරන්නෙ..? " ඔහු විමසුවේය..

"සිහමැක්ස් ලංකා කම්පැනි එකේ.. "

"ආ මේ පාරෙම නේද.. මමත් ඒ පැත්තට තමයි යන්නෙ.. නගින්න.. "

එක් වරම මගේ සිත විසින් මගේ කටට පිළිතුරක් සාදා එය මෙලෙස ඉදිරිපත් කලේය..

"මම මේ හෝල්ට් එකට ඇවිත් ආපහු බෝඩිමට යන ගමන් වරුණ.. පර්ස් එක අමතක වෙලානෙ.. බෝඩිම අතනින් හැරෙන පාරෙ.. "

මද වේලාවක් එතැන කථා කරමින් හිඳ ඔහු ගියේය..

අනවශ්‍ය බොරුවක් ඉදිරිපත් කිරීම ගැන මා නැවතත් මගේ සිතට දොස් කීවෙමි.

මා නැවතත් බස් හෝල්ට් එක වෙත ගොස් බසයෙන් පිටත් වුනෙමි.

පිරිසක් එකතු වන තුරු මා කහ ඉර අසලට වී බලා සිටියෙමි.. මද වේලාවක් ගතවන තුරුම කිසිවෙකුත් පැමිනියේ නැත.. අවසානයේ පාසල් සිසුවියක් එතනට පැමිනියේ ය.

'මේ මොන විකාරයක්ද.. පාර පනින්න මහ සෙනගක් ඕනෙද වෙනදත්! '

මා සිතට දොස් නගමින්ම තවත් එතන නොහිද එම සිසුවිය සමග පාර මාරු වීමට සිතා ගත්තෙමි..

මද වේලාවක් බලා හිඳ, අප දෙදෙනා කහ ඉර ඔස්සේ මෙහා පසට ගමන් ගනිමින් සිටියෙමු.. වෑන් රථයක් වේගයෙන් එනු මා දුටුවෙමි.. මා එක් අතක් ඔසවා එයට නවතින්නට සංඥා කරමින්ම ගමන් ගතිමි.. වෑන් රථය වේගය අඩු කරන බවක් පෙනෙන්නට නොවීය. වේගයෙන් ආ වාහනය හා අප අතර දුර මීටරයක් පමන විය.. මට කිසිවක් සිතා ගත නොහැකි විය.. මා කෑ ගසාගෙන අනෙක් පසට හැකි වේගයෙන් දිව ගියෙමි..

"ඩක්!!! "

කෑ ගැසීම්, වාහන හෝන් හඩ... මට ඇසෙත්දීම මා දෑස පියාගෙන බිමක ඉදගෙන සිටින බව මට දැනුනි.. මා සෙමින් දෑස් ඇරියෙමි.. නැත. මට අනතුරක් වී නැත. මා දුව ආ වේගයට හා ඇතිවූ බියට පාරෙන් අනෙක් පස එතැනම ඉදගෙන සිටී..

'එතකොට අර නංගි..? '

මිනිසුන් කෑගසමින් වටවී සිටින තැනට මා දිව ගියෙමි. 
'දෙවියනේ.. '
මා සමග සිටි සිසුවිය ලේ විලක් මැද වැටී සිටී..

"වෑන් කාරයා පැන ගන්නවා.. නම්බර් එක බලාගනිල්ලා.. "

යමෙකු කෑ ගසනු මට යාන්තමට ඇසිනි.. 'ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනියමු..'  අයෙක් දැරිය ඔසවා ගත්තේය.. මාත් ඇය අසලින්ම සිටියෙමි.. ඒ මොහොතෙහි එතැන නැවත්වූ කාර් එකකට ඔවුන් දැරිය නැංවූවේය.. එයට ගොඩ වීමට කිසිවෙකුත් ඉදිරිපත් වන ආකාරයක් නැත. අසල කිසිදු කාන්තාවක් සිටියේත් නැත. මා දෙවරක් නොසිතා වාහනයට  ගොඩවීමි. දැරියගේ හිස මගේ උකුල මත තබා ගතිමි..

"මෙන්න මිස් වෑන් එකේ නම්බර් එක.. "

අයෙක් මට කොල කැබැල්ලක් දිගු කලේය. මා එය අතට ගත්තෙමි. මගේ ශරීරයේ වූ වෙව්ලීම මට පාලනය කර ගත නොහැකි විය.. මාද කම්පනයට පත් වී සිටියෙමි.

"අනේ අයියෙ ඉක්මනට යමු.. "

මා රථයේ අයිතිකරු වූ තරුණයාට කීවෙමි...

"හරි නංගි. දැක්කද වෑන් කාරයා මාරු වෙච්ච ලස්සන.. "

ඔහු වෑන් කරුට බනිමින් ගමන් කලේය..

මම මගේ සිතට බනිමින් ගමන් කලෙමි.. මා මෑතකදී කියවූ පොතක් පිළිබඳ එක් වරම මගේ මතකය අවදි විය.. 'සිතේ බලය..' පොතේ සදහන් වූයේ යටි සිතට පනිවිඩ දීම මගින් අපේ බලාපොරොත්තු ඉටු කරගෙන සාර්ථක වන අයුරුය.. අපේ සිත යමක් ගැන දැඩිව නිතර නිතර සිතන විට කොයි ආකාරයෙන් හෝ එය සිදු වන බව එහි සටහන්ව තිබිනි.. මගේ සිතෙන් සිදුව ඇත්තේත් එය නොවේද.. අවසානයේ ඇක්සිඩන්ට් එකක් මට දෑසින්ම දැක ගැනීමට සිදුවිය.
අප හොස්පිටල් එකට ඇයව ඇතුලු කලෙමු.. පොලීසියට කට උත්තර ලබා දීමටත් මට සිදුවිය.. මා වෑන් කරුගේ වාහන අංකයත් පොලීසියට ලබා දුන්නෙමි..

"මේ ඔයා අදුනන නංගි කෙනෙක්ද? "

අපව රැගෙන ආ තරුණයා මගෙන් විමසීය..

"නැහැ. "

මා කෙටිව පිළිතුරු දුන්නෙමි.. ඇත්තෙන්ම මගේ සිතේ වූ කම්පනය එලෙසම විය..

"ඔයාගෙ ඉන සයිස් කීයද.. "
ඔහු විමසීය..

ඒ පැනයෙන් මා තිගැස්සී ගියෙමි. මේ කුමක්ද.. මගේ ඉන සයිස් එකෙන් ඔහුට ඇති ඵලය කුමක් ද? මා රවා බැලූ අයුරු තේරුම් ගිය නිසාදෝ ඔහු වහා එය පැහැදිලි කලේය..

"නැහැ.. ඔයාට ඔහොම යන්න බැරි නිසා.. මම ස්කට් එකක් අරන් එන්නම්.. කියන්න.. "

ඔහු මගේ ස්කට් එක දක්වමින් එසේ කියන මොහොතේ මා එදෙස බැලුවෙමි. සිසුවියගේ හිසෙන් ගලා ගිය ලේ වලින් මගේ සුදු පැහැති ටයිඩ්ස්කටය තෙමී තිබුනේය. කල යුතු වෙනත් යමක් ගැන සිතා ගත නොහැකි විය..

"32.. " මා කියුවෙමි.

ඔහු එසැනකින් පිටත් විය..

මින් පෙර නොදුටු පිරිමියකුගෙන් ඇදුමක් ගෙන්වා ගැනීමට සිදුවීම තවත් මා අපහසුවට පත් කලේය..
'ගෙනාවට පස්සෙ සල්ලි දෙනවා.. '
මා සිතා ගත්තෙමි..

මා ඇද සිටි අකාරයේ ස්කට් එකක් ඔහු ගෙනැවිත් දුන්නේය.. ඔහු මුදල් එපා යැයි කීම මට මහත් අපහසුතාවයක් සිතට ඇති කලේය..  ඒ මොහොතේ ඇත්තෙන්ම මට ඇඩුනි..

"මේක.. ගන්න.. ප්..ලී..ස්.. "

මා හඩමින්ම කීවෙමි.
මාගේ දෙනෙත් වලින් කදුළු වැටෙනු දැක ඔහු එය අතට ගත්තේය.. මේ මොහොත වනතෙක් සිදුවූ සියලු සිදුවීම් වලින් මා දරා සිටි පීඩනය නැති වන තෙක්ම මා හැඩුවෙමි.. ඔහු මා අසලට වී සිටියේ ය..

අවසානයේ මා වොශ් රූම් වෙත ගොස් එය ඇදගෙන නැවත එන තෙක්ම ඔහු එහි විය..
මගෙන් විස්තර අසා දැනගත් ඔහු මා ඔෆිස් එකට ඇරලවන්නට ඉදිරිපත් විය..

ඔෆිස් එක ඉදිරිපිට මා බැස ඔහුට ස්තූති කරන්නට හැරෙන විටම ඔහුත් එයින් බැස ආවේ ය.. ඔහුත් මා සමගම ඇතුලට එන්නට සූදානම් වන විට මා ඔහු දෙස විශ්මයෙන් බැලුවෙමි..

"මම මිස්ට අබේවික්‍රම මීට් වෙන්න යන්නෙ.. "

එසේ කියමින් සිනා සී ඔහු මගේ ප්‍රශ්නාර්ථ බැල්මට පිලිතුරු දුන්නේ ය..

ඔහුත් මමත් ඔෆිස් එකට ඇතුල් වන විටම නිලූ විවර කර ගත් මුවින් අපදෙස බලා සිටියා ය..
මගේ වැලමිටෙන් අල්ලා ඈ මාව ඇය දෙසට ඇද ගත්තාය..

"ඔයා කොහොමද සංඛ සර් ව අදුනන්නෙ..? ඔයා ඊයෙ ඔෆිස් ආවෙත් නෑනෙ.. ? "

නිලූ විමසුවා ය..

"සංඛ සර්? "
මා විශ්මයෙන් ඇය දෙස බලා සිටියෙමි..

"ඔව්. මේ අපේ බොස්ගෙ පුතා.. ඊයෙ තමයි ඔෆිස් ආවෙ..

                     ***

කම්පැනි එක තුලදී, රාජකාරි කටයුතු වලදී ඔහු සමග සමීපව කටයුතු කිරීම ට මට අවස්ථාව ලැබුනේය..
මෙම සිදුවීමෙන් මාස පහකට පමන පසු සංඛ මට විවාහ යෝජනාවක් ගෙන ආවේය.. ඔහු පිළිබඳ මගේ සිතේ අකමැත්තක් නොවීය.. දෙපසෙහිම ආශිර්වාද මැද්දේ අප විවාහ වූයෙමු.

සාත්තරකාරියගේ සාත්තර කීමෙන් පසු මේ වන තෙක් ගෙවුනු කාලයේ බීච් යාමට මට අවස්ථාවක් නුවූයේ ය.. විවේක දිනක මා සංඛ සමග එහි ගියෙමි.. එදා මා තනිව ඉදගෙන සිටි සිමෙන්ති බංකුව මත අද අප දෙදෙනාම ඉදගෙන සිටිමු..
මා මේ වන තෙක් සාත්තරය පිළිබඳ සිදුවීම සංඛට කියා තිබුනේ නැත.. මා එම කථාව ඔහුට කීවෙමි. සංඛ සිනාසෙමින් එය අසා සිටියේය.. එය ඔහුට කියා අවසන් වනවාත් සමගම සාත්තරකාරිය අප ඉදිරියේ විය..

"මාතියා, සාත්තරයක් අහමු... "

සංඛ මට ඇසින් ඉඟි කර සාත්තරකාරියට මෙසේ පැවසුවේය..

"හා කියමු බලන්න.. "

"මාත්තියගෙයි නෝනෙගෙයි කෂාදෙ කරන්න වැඩිහියන්ගෙං අකමැත්තක් තියෙනවා නේද.. මාත්තේලට තනි කැමැත්තට තමා යන්න වෙනවා.. "

ඇගේ බොරු සාත්තරය ඇය අප ඉදිරියේ දිග හරිමින් සිටී.. අප විවාහ වී වසරක් ගතවී තිබිනි. ඉන් පෙර කාලයේ වුවත් වැඩිහිටියන්ගෙන් ද කිසිදු අකමැත්තක් අපට යොමු වී තිබුනේත් නැත..

සංඛ සිනාසෙමින් මා දෙස බැලුවේ ය..
ඇගේ වචන විශ්වාස කිරීමෙන් කාලයකට ඉහතදී මගේ ඒ හැසීරීම මතක් වීමෙන් මටම ලැජ්ජාවක් ඇතිවිය..

(සමාප්තයි.)
"""""""""""""""""""""""""""""""'''''''''"""""""""""
මගේ අනෙකුත් කථාංගයන් සදහා පිවිසෙන්න මගේ බ්ලොග් අඩවිය වෙතට.. --->
https://muthugepanhida.blogspot.com