Saturday, November 5, 2016

ගොක්කොල

සවස දේශනය අවසන් වී විශ්ව විද්‍යාලයේ සිට මා බෝඩිමට පැමිනෙමින් සිටියෙමි.. ඒ අතර තුර මගේ ජංගම දුරකථනය නාද වන්නට විය..
"හෙලෝ.. අම්මෙ..කියන්න.."
"මුතුමි, පුතේ මම දවල් ඉදලා ඔයාට ගන්න ට්‍රයි කරන්නෙ.."
"අම්මෙ මම ලෙක්චර් එකක හිටියෙ. මේ දැන් බෝඩිමට යන ගමන්.. අම්මේ.. ඇයි අම්මගෙ කටහඩ අමුතු වෙලා.. අම්මා අසනීපෙන්ද.."
"නැහැ පුතේ මේ.. තාත්තට ටිකක් අමාරු වුනා.. පුතාට පුලුවන් නම් ගෙදර ඇවිත් යන්න.. "
මා ඇත්තෙන්ම බියට පත් වුනෙමි. මාස දෙකකට පෙර තාත්තා රෝහල් ගත වී සිටිය ද අම්මා මට ඒ බව පැවසූයේවත් නැත. ඇය මට ඒ බව පැවසූයේ ඉන් සති දෙකකට පසු මා නිවසට ගිය අවස්ථාවේදීයි.. මට ඒ පිළිබඳ නොපැවසීම ගැන එදින මා ඇයට දොස් නැගුවෙමි..
"පුතාගෙ පාඩම් වැඩ ඔක්කොම නවත්තලා දුවගෙන එයි කියලයි නොකිව්වෙ.. අනික ඔයා පොඩි දේටත් මහ කලබලයක් වෙන දරුවනෙ.. "
මෙවර ඇය මට නිවසට එන්නට යැයි තකහනියක්ම පැවසීම මගේ සිතට බියක් ගෙන දුන්නේය..
"අනේ ඇයි අම්මෙ.. තාත්තට.. ගොඩක් අමාරුද.."
"ඔය ඉතින් ඔයා කලබල වෙලානෙ.. මම ලොකු මල්ලිව මඟට එවන්නං. පරිස්සමින් එන්නකො.."
මා කඩිමුඩියෙන් බෝඩිම වෙත දිව්වෙමි. අම්මා මට සඟවන යමක් ඇතැයි මට සිතේ.. මට අදම එන්න කිව්වෙ ඇයි. තාත්තට කරදරයක් වත්ද.. මගේ ගතම වෙව්ව්ලනු දැනේ.. වෙලාව සවස 3.30 පසු වූවා පමනි. හතරට පිටත් වන්නට හැකි වුවහොත් 6.30 පමණ වන විට නිවසට යා ගත හැක. මා අතට අසුවූ ඇදුම් කිහිපයකුත් බෑගයේ දමාගෙන් ඇද සිටි ඇදුමින්ම පිටත් වුනෙමි.
"අංජලී, අපේ තාත්තට සනීප නැහැලු.. මම ගෙදර යනවා හොදේ.. "
"මුතූ ඔයා ගොඩක් බයවෙලා වගේ.. තාත්තට ගොඩක් අමාරුලුද.."
"අම්මා වැඩි විස්තරයක් කිව්වෙ නැහැ අංජු.. මට එන්න කියලා කිව්වා.."
"ඔයා තනියම යන්න එපා.. මමත් එන්නම්.."
අංජලී කියුවා ය.
මගේ කටහඩෙහි තිබූ වෙව්ලීමත් ඇයට දැනුනු නිසාත්, යම් කිසිවක් සිදුවී ඇත්නම් කෙසේවත් එය දරා ගත නොහැකි වූ මා පිළිබඳව දන්නා නිසාත් අංජලී මා සමග පැමිනීමට සූදානම් විය.
ඇය එනතෙක් සිටියහොත් මට තවත් ප්‍රමාද වෙතැයි සිතුන නිසා මා ඇගෙන් සමුගෙන බස් නැවතුම වෙත පැමිණියෙමි.
"හොදයි. එහෙනම් ඔයා ගිහින් මට කෝල් එකක් දෙන්න හොදේ.."
අවසානයේ අංජලී මට තනිව යාමට අකමැත්තෙන් හෝ අවසර දුන්නාය.
බසයේ ගමන් ගත් පැය දෙකහමාර තුල මගේ ඔලුව විකාර සිතුවිලි වලින් පිරී යන්නට විය..  කුඩා සිදුවීමක් වුවද මට දරා ගත නොහැකි බව නිවසේ සැවොම දන්නා කරුනකි. ඔවුන් මේ මොහොතේ මට කුමක් හෝ සඟවන බව නම් පැහැදිලිය.. මා ලොකු මල්ලීට ඇමතුමක් ගන්නට සිතා නැවතත් එම අදහස අත් හැර ගත්තෙමි. නැත. ඔහුත් කිසිවක් කියන එකක් නැත.
මා ගමට පැමිනෙන විට මද අදුරක් පරිසරය වෙලා ගනිමින් පැවතින. හන්දියේ සිට නිවසට මීටර් දෙසීයක් පමන ඇත. වෙනදා ටවුමෙහි ඇති තීවීල් පොකුර අද දකින්නට නැත. ටවුම පාලුවට ගොස් ඇති සෙයකි. මා ලොකු මල්ලීට ඇමතුමක් ගන්නට සිතන විටම ඔහුගෙන් ඇමතුමක් මගේ දුරකථනයෙහි සටහන් විය..
"අක්කෙ ඔයා කොහෙද ඉන්නෙ.."
"මල්ලි,  මම ටවුන් එකේ. මේ බැස්සා විතරයි. තීවිලර් එකක් වත් නැහැනෙ අද.."
"අක්කෙ ඔයා ඔහොමම ඉන්න.  මම එන්නම්.."
තවත් යමක් කීමට ඉඩ නොතියා ඔහු ඇමතුම විසන්ධි කලේය..
මල්ලී එනතුරු සෙමින් ඉදිරියට යාමට මා සිතා ගත්තෙමි.
මොහොතකින් මට පිටුපසින් තීවිලරය හඩ ඇසුනි.. ගොක් අතු හරහට බැඳ ගත් ත්‍රීවිලරය මා පසුකර ගියේය.. ඒ පසුපසින් ගමන් ගත් මෝටර් බයිසිකලයේ වූ අයෙකු මත සුදු කොඩි මිටි විය..
මට තවත් අඩියකුත් ඉදිරියට යා ගත නොහැකි විය..
ගො..ක්..අ..තු..
ම..ළ..ගෙ..ද..ර..ක්.. ?
මගේ ශරීරයේ වෙව්ලුම මටම දරා ගත නොහැක.. මගේ දෑසින් කදුළු ගලත්දීම මට කෑ ගැසිනි..
ඒ මොහොතේම මට පිටුපසින් හඩක් ඇසුනි..
"මුතූ.."
මා පසුපස හැරී බැලුවෙමි..
"මධූ ඔයා.. ?"
මධුනි.. ඇයව දැකීම ඒ මොහොතේ මට වචනයෙන් කියා ගත නොහැකි අස්වැසිල්ලක් විය..
"අනේ.. මධූ කාගෙද මධූ මළගෙදර.."
"මළගෙදරක්? මම දන්නෙ නැහැනෙ.. "
ඇය විශ්මයෙන් විමසුවාය..
"දැන් ගොක් කොලයි සුදු කොඩි වගේකුයි අරන් වාහන දෙකක් ගියා.. "
"නැහැ මම දන්නැහැ මුතූ..
ඒක නෙමේ මොකෝ මේ ඇදිලා ගිහිල්ලා.. බෝඩිමේ කෑම හරි නැත්ද.. "
ඇය සැහැල්ලුවෙන් විමසන ප්‍රශ්න වලට පිළිතුරු දීමට මගේ සිත සැහැල්ලු නැත..
"මධූ, අපේ අම්මා කෝල් එකක් දුන්නා තාත්තට සනීප නැහැ කියලා.. අනේ තාත්තට ගොඩක් අමාරුද කියන්න.."
"ආ.. සරත් අංකල් ඔන්න අපේ දිහා ආවා හවස. අසනීපයක් නම් පේන්න තිබුනෙ නැහැ.. "
මගේ ඇගට ලේ පොදක් ඉනුවේ එවිටයි..
"ඒත් අම්මා කිව්වෙ අසනීපයි කියලා.."
මා තවත් ඒ පිළිබඳ සිතන්නට නොවෙහෙසුනෙමි. තාත්තාට කරදරයක් නැතිනම් එච්චරය. මා මෙතෙක් වෙලා බියගෙන දඟලා ඇත්තේ බොරුවටයි.. මා සැනසුම් සුසුමක් පිට කලෙමි.
"ම්ම්.. ඒක නෙමේ මොකෝ මේ සුදු සාරියක් ඇදලා.. පන්සල්වත් ගියාද.. ඒත් තනියම.."
මා විමසුවෙමි.
"ඔයා බයවුනා නේද.. හිහී..
මොකෝ මම එනකොට කෑ ගගහා හිටියෙ.. "
ඇය මගෙන් ප්‍රශ්න කලාය..
"නැහැ අනේ.. අම්මා කලබල වෙලා කෝල් එක දුන්නෙ තාත්තට සනීප නැහැ කියලා.. මම බයවෙලා මේ දුවගෙන ආවෙ.. ඒ අස්සෙ අර ගොක් කොල ගෙනියනවා දැක්කම මට තවත් බය හිතුනා.."
බොහෝ කලකින් මුන ගැසුනු නිසා මධූටත් මටත් කථා කිරීමට බොහෝ දේ තිබිනි. අප කථා කරමින්ම පැමිනියෙමු.. මධූ පෙර පාසල් අවධියේ සිට මගේ මිතුරියයි. ඒ මිතුදම අද වන තුරුත් දශමයක් හෝ අඩු නැත.
ලොකු මල්ලී ඈතින් එනු පෙනේ..
"මුතූ, මම සෝමෙ මාමලගෙ කඩේට යන්නත් ඕනෙ.. මල්ලි එනවනෙ ඔයා යන්න එහෙනම්.. "
"හරි එහෙනම්.  මම හෙට හවස ඒ පැත්තෙ එන්නම්කො හොදේ.."
මා ඇගෙන් සමු ගතිමි.
ඇය සෝමෙ මාමලාගේ කඩේ දෙසට ගියාය.  ලොකු මල්ලී හති දමමින් මා ඉදිරියට පැමිනියේය..
"බයික් එක ස්ටාර්ට් වෙන්නැතුව ගියා අක්කෙ. මෙච්චර වෙලා ඒක ට්‍රයි කරා.. ඒ පාර එහෙමම දාලා ආවේ.. මම අක්කට කිව්වනෙ එතන ඉන්න කියලා.. මේ කරුවලේ තනියම ආවෙ.. "
මල්ලී එක දිගට කියවගෙන ගියේය..
"තනියක් වුනේ නෑ ලොකු මල්ලි. මගදි මධූව හම්බ වුනා.. සෝමෙ මාමලාගෙ කඩේ ලඟට වෙනකන් එයත් ආවා.. "
"මධූ කියන්නෙ.. ?"
මල්ලී විශ්මයෙන් විමසුවේ ය.
"ඇයි අනේ අපි දන්න මධුලා ගොඩක් ඉන්නවද.. මගේ යාලුවා. මධුනි. "
මල්ලී විසල් කරගත් දෙනෙතින් මා දෙස බලා හිද සෝමෙ මාමලාගේ කඩේ දෙස බැලුවේය..
"අනේ මල්ලි තාත්තට දැන් කොහොමද.. මොකෝ අම්මා බයෙන් වගේ කථා කලේ.. "
ආ.. තාත්තා.. ඔව්.. දැන් අඩුයි අක්කෙ.. උදේ ටිකක් පපුවෙ අමාරුයි කිව්වා.." 
මල්ලි හැරි හැරී පිටුපස බලයි.
"හේයි. අම්මා හරි චන්ඩියෙක්නෙ මාව එක්කන් එන්න එවලා තියෙන්නෙ.. මොකෝ මේ බය වෙලා.. කරුවලට තාමත් බයද අපේ ලොකු මල්ලි.. "
ඔහුගේ හැසිරීම දුටු මා විහිලු කලෙමි. ලොකු මල්ලී කුඩා කල සිටම කරුවලට බය ය.
මා නිවසට ගොඩ වන තුරු අම්මා මග බලා සිටියා ය..
"මේකට මම කිව්වා ස්ටාර්ට් වෙන්නැත්තං පයින් හරි යන්න කියලා.. කොහෙද .. දූ තනියමම එනකන් මේකා මෙතන.."
අම්මා ලොකු මල්ලී ට දොස් කියුවා ය..
"කෝ අම්මෙ තාත්තා.."
තාත්තා පෙනෙන්නට නොවූ නිසා මා විමසුවෙමි..
"තාත්තා... මේ... තාත්තා මධූලගෙ ගෙදර ගියා පුතේ.. "
"ආ ඔව්නෙ. මධූ මට කිව්වා තාත්තා හවස එහෙ ආවා කියලා.. "
මා කීවෙමි.
"මධූ කිව්වා.. ?"
අම්මා විශ්මයෙන් විමසුවාය..
"ඔව්. මගින් හම්බුනා.. එයත් එක්ක ආවෙ මම.  සුදු සාරියක් එහෙම ඇඳලා.. කෙල්ල ඇදිලා ගිහිල්ලා අම්මෙ.. චූටි කාලෙ ජම්බු ගෙඩිය වගේනෙ.. මතකද අම්මට.."
මා අතීතය මතක් වීමෙන් නැගුනු සෙනෙහසින් කීවෙමි..
තාත්තා එනතුරු සිටින්නට මට  නොහැකි විය. ඇග සෝදා ආහාර ගත් පසු නින්ද මා වැලද ගත්තේය..
මා උදෑසන අම්මා අවදි කරන තෙක්ම නිදාගෙන තිබිනි..
"තාත්තෙ! "
තාත්තාත් මගේ කාමරයට පැමින සිටියේය.. ඔහුගේ  මුහුනෙහි බැරෑරුම් බවක් විය..
"පුතා ඊයෙ රෑ ආවෙ මධූ එක්කද.."
තාත්තා විමසුවේ ය..
"ඔව්. ඇයි තාත්තෙ.."
අම්මාත් තාත්තාත් මුහුනට මුහුන බලා ගත්තෝය.
"පුතේ.. මේක අහලා කලබල වෙන්න එපා.. ඔයාගෙ යාලුවා මධූ.. මධූ ඊයෙ උදේ ඇක්සිඩන්ට් එකකින් නැතිවෙලා. මට අසනීපයි කියලා පුතාව ගෙන්න ගත්තෙ පුතා කලබල වෙන නිසයි.. "
මට ඇසුනේ එපමනය.. මගේ ඔලුව කැරකෙන්නාක් මෙන් විය..
මධූගේ අවසන් කටයුතු කෙරුනු දිනයක් පවා මා දන්නේ නැත..
ගො..ක්..කො..ල..
මා  උන විකාරයෙන් කියවමින් ගෙවුනු දින කිහිපය ඇතුලත මගේ මිතුරියගේ..මගේ හොදම මිතුරියගේ අවසන් කටයුතු සිදුව තිබිනි.. ඇය සදහටම අපෙන් සමු ගෙන තිබිනි.
මා නැවත යථා තත්වයට පත් කර ගැනීමට අම්මාටත් තාත්තාටත් හැකිව ලැබුනේ කට්ටඩියකුගෙන්ද සහය පැතීමෙන් අනතුරුවයි.
-නිමි-
~මුදිතා ප්‍රභානි ගුණරත්න.~

2 comments: